วันเสาร์ที่ 1 กันยายน พ.ศ. 2555

การเน้นเสียงในภาษาอังกฤษ Stress



การเน้นเสียงในภาษาอังกฤษ Stress

ลักษณะสำคัญของภาษาอังกฤษคือ มีการออกเสียงเน้นหนักเบา ซึ่งเป็นปัญหาสำคัญอันหนึ่งสำหรับผู้พูดภาษาอังกฤษที่ไม่ใช่เจ้าของภาษา เพราะถ้าออกเสียงเน้นหนักผิดพยางค์ก็อาจจะทำให้การสื่อสารเกิดความเข้าใจผิดได้ เพราะฉะนั้นเราจึงต้องออกเสียงเน้นหนักเบาให้ถูกต้อง เรามาเริ่มกันเลย



1. ระดับเสียงเน้นหนักที่สุด (Primary Stress) ใช้เครื่องหมาย ( , ) หน้าพยางค์ที่ลงเสียงหนักที่สุดในคำนั้น มีที่สังเกตคือ เสียงดังที่สุดและเสียง pitch สูงจะเกิดในคำเดี่ยวทุกครั้ง เช่น calendar

2. ระดับเสียงรอง (Secondary Stress) ใช้เครื่องหมาย ( ^ ) เหนือพยางค์ที่ลงเสียงรอง เช่น êducátion พยางค์แรกจะได้ secondary stress แต่พยางค์ที่สามจะได้ primary stress

3. ระดับเสียงเบาปานกลาง (Teritiary Stress) ใช้เครื่องหมาย ( ` ) เหนือพยางค์ระดับเสียงนี้จะเกิดรวมกับ primary stress ในคำเดี่ยว ๆ ที่มีหลายพยางค์ เช่น fÓotbàll

4. ระดับเสียงเบาที่สุด (Weak Stress) ใช้เครื่องหมาย ( ˇ ) เหนือพยางค์ หรือไมjใส่เครื่องหมายใด ๆ เลย โดยถือว่าพยางค์ที่ไม่มีเครื่องหมายกำกับคือ การไม่ลงเสียงหนัก (unstress) เช่น ŕhythm (พยางค์ที่สองเป็นเสียงเบา)

       นอกจากนี้ เสียงเน้นหนัก (stress) ยังแบ่งออกเป็น 2 ประเภท คือ
              1. เสียงเน้นหนักในคำ (Word Stress)
              2. เสียงเน้นหนักในประโยค (Sentence Stress)



       นอกจากนี้ เสียงเน้นหนัก (stress) ยังแบ่งออกเป็น 2 ประเภท คือ
        1. เสียงเน้นหนักในคำ (Word Stress)
        2. เสียงเน้นหนักในประโยค (Sentence Stress) 
1. เสียงเน้นหนักในคำ  (Word Stress)
       เสียงเน้นหนักในคำ คือ การเน้นเสียงหนักในพยางค์หนึ่งของคำโดยที่ผู้พูดจะออกเสียงพยางค์นั้นดังกว่าพยางค์อื่น ๆในคำเดียวกัน เช่น páper, contínue เป็นต้น คำในภาษาอังกฤษทุกคำจะมีพยางค์หนึ่งเท่านั้นที่ได้รับเสียงหนักเสมอผู้เรียนจึงจำเป็นที่จะต้องเรียนรู้ถึงการออกเสียงเน้นหนักในแต่ละคำให้ถูกต้องเสียก่อน
        หลักเกณฑ์สำหรับการลงเสียงเน้นหนักในคำ (Word Stress) และในพยางค์(Syllabic Stress) ที่พอจะสรุปได้มีดังนี้
         1. การลงเสียงเน้นหนักในคำที่มี 2 พยางค์ขึ้นไป
                 ในคำสองพยางค์ขึ้นไปเสียงเน้นหนักสุดจะได้แก่ primary stress เสียงที่รองลงมาจะเป็น secondary stress ดังตัวอย่างต่อไปนี้
                  คำที่มีเสียงเน้นหนักสุดหรือ primary stress บนพยางค์ต้นของคำ ได้แก่
คำสองพยางค์                คำสามพยางค์                       คำสี่พยางค์
húsband                           póssible                              críticism
télephone                         spécialist                             ańswer
prógram                           ánimal                                 écretary
órange                              ínnocent
súbject                              béautiful

คำที่มีเสียงเน้นหนักสุดหรือ primary stress บนพยางค์ที่สองของคำ ได้แก่
คำสองพยางค์                   คำสามพยางค์                       คำสี่พยางค์
cashíer                              proféssor                               affírmative
helló                                  relátion                                  philósopher
prefér                                impórtant                              devélopment
corréct                               eléven                                   signíficant
resígn                                 phonetic 
2. การลงเสียงเน้นหนักในคําประสม
   คํานามประสม
       a. คํานามประสมระหว่างคํานามกับคํานามเวลาออกเสียงจะเน้นหนักที่สุดที่ส่วนแรกหรือคํานามแรก เช่น




              téapot                          drúgstorebús                               station
              fóotball                        hándbagbírthday                         cake
              eárthquake                   hóusewifelánguage                     laboratory
                      แต่ถ้าคํานามประสมที่ประกอบด้วยคํานาม 3 คํา บางครั้งจะเน้นหนักที่คําที่สอง เช่น
                                                         waste-páper-basket
                                                         ginger-béer-bottle
          หรืออาจจะมีการเน้นเสียงลงบนคำที่หนึ่งที่สองก็ได้ เช่น
                     hót    wáter-bottle
                  b. คำนามประสมระหว่างคำคุณศัพท์กับคำนาม เวลาออกเสียงเน้นหนักที่สุดที่คำแรกคือที่คำคุณศัพท์ เช่น
                 bláckbird           hígh school           hótdog            díning room
                    c. คำนามประสมระหว่างคำกริยากับคำนาม เวลาออกเสียงจะเน้นหนักที่สุดที่คำแรก เช่น  
                 wálking stick            wríting pad                líving room
         คำกริยาประสม
                 a. คำกริยาประสมระหว่างคำบุพบทกับคำกริยา เวลาออกเสียงจะเน้นหนักที่สุดที่คำหลัง เช่น
                  understánd           overlóok           overcóme            undertáke
                 b. คำกริยาประสมประเภทคำกริยาสองคำ (two-word-verbs) เวลาออกเสียงจะเน้นหนักที่คำหลังคือที่คำวิเศษณ์หรือบุพบทนั้น
                    call úp             get ón              watch óut           take óff           
                    put ón             give úp            take óver            look áfter
                 c. คำกริยาประสมประเภทคำกริยาสามคำ  (three-word-verbs) เวลาออกเสียงจะเน้นหนักที่ส่วนประกอบส่วนที่สอง เช่น
                   run óut of        get alóng with         catch úp with        take cáre of
           คำคุณศัพท์ประสม
                   a. คำคุณศัพท์ประสมระหว่างคำคุณศัพท์กับคำคุณศัพท์เวลาออกเสียงจะเน้นเสียงหนักที่คำคุณศัพท์คำแรก เช่น
                   cóld-blooded                 bád-tempered
                   b. คำคุณศัพท์ประสมระหว่างคำนามกับคำคุณศัพท์ เวลาออกเสียงจะเน้นเสียงหนักที่คำนาม
                     péach-coloured
           คำประเภทอื่น ๆ
                    a. คำที่ลงท้ายด้วย –self หรือ –selves (reflexive pronouns) เวลาออกเสียงจะลงเสียงเน้นหนักที่ส่วนหลังคือที่ –self    หรือ –selves    เช่น
                       mysélf             himsélf             yoursélf             oursélves
                    b. คำที่ลงท้ายด้วย –teen จะลงเสียงหนักที่ส่วนหลังคือคำว่า –teen  แต่ตรงกันข้ามกับคำว่า –ty จะลงเสียงหนักที่ส่วนหน้า
                           sixtéen            síxty
                     c. คำสองพยางค์ที่เป็นได้ทั้งคำนามและคำกริยา ถ้าเป็นคำนามลงเสียงเน้นหนักที่พยางค์แรกของคำถ้าเป็นคำกริยาลงเสียงเน้นหนักที่พยางค์หลังของคำคำนามคำกริยา
                            ábstract            abstráct
                            cóntest             contést
                            récord              recórd
                            désert              desért
                            prógress          progréss
                            éxploit             exploít
                            cónduct           condúct
                            íncrease           incréase
                            cónflict            conflíct
                           dígest               digést
                     d. คำที่ลงท้ายด้วย suffix ต่อไปนี้ –tion, -sion, -ic, -ian, -tor, -ious,-ity, -ify, -itive, -ish จะเน้นหนักที่พยางค์หน้า suffix นั้น
                                  -tion                      -sion 
                             informátion             discússion              
                             imaginátion             comprehénsion
                                 -ic                           -ian
                              públic                     librárian     
                              Pacífic                   comédian
                                -ious                       -tor
                              calculátor               suspícious
                              diréctor                   tédious
                                -ify                          -ty
                               nobílity                   clássify
                               univérsity                beáutify
                                  -ish                         -itive
                                pósitive                   estáblish
                                sénsitive                  accómplish
                     e. คำที่เติม prefix หน้าคำ และเติม suffix ท้ายคำ เวลาออกเสียงจะเน้นเสียงหนักที่พยางค์เดิมของคำที่ยังไม่ได้เติม prefix หรือ suffix นั้น
                               cleverness                    retúrn
                               abándonment               unimpórtant
                               wónderful                    impóssible
                               qúickly                         kíndness
                      f. คําที่มีตั้งแต่ 3 พยางค์ขึ้นไป ถ้าพยางค์ท้ายลงท้ายด้วย –al, -ate, -ble, -lly, -lar, -ment, y เวลาออกเสียงจะเน้นหนักที่พยางค์ที่สามนับจากพยางค์ท้าย
                                 -ate                               -al
                               appréciate                     oríginal
                               lassóciate                      práctica
                                 -ble                                -lly 
                               póssible                        áctually
                               suítable                        náturally
                                  -lar                               -ment
                               fórmular                       góvernment
                               pópular                         mánagement
                                    -y
                              photógraphy                   moméntary
                 นอกจากนี้ จะยกตัวอย่างที่ลงเสียงหนักต่างกัน ซึ่งจะทําให้มีความหมายต่างกันได้
                           1. green house    =     a house that is green
                               greenhouse     =     a grass structure used for growing plants.
                           2. black bird       =     any bird that is black.
                               blackbird        =     a particular kind of bird.
                           3. white house    =     a house that is white in color.
                               White House   =     the residence of the President of the U.S.
                           4. cheapskates     =     people that are stingy.
                               cheap skates    =     inexpensive skates.
                            5. longboat         =     a particular kind of boat.
                                 ong boat        =     any boat that is long.

            2. เสียงเน้นหนักในประโยคและจังหวะ (Sentence Stress and Rhythm)
                   การลงเสียงเน้นหนักในประโยคก็เป็นสิ่งจําเป็นที่ผู้พูดควรต้องลงเสียงเน้นหนักให้ถูกต้อง เพราะจะมีความแตกต่างกันไปคือ ในประโยคภาษาอังกฤษอาจจะมีการเน้นเสียงหนักในคําได้หลายแห่ง บางประโยคอาจมีการเน้นถึง 3-4 แห่ง ซึ่งขึ้นอยู่กับความยาวของประโยคและความหมายที่ผู้พูดต้องการให้เข้าใจ ส่วนคําหรือ พยางค์ ที่ไม่เน้นอาจจะมีการออกเสียงเร็วและรวบมากขึ้น เสียงเน้นหนักในประโยคนี้มักจะตกลงบนพยางค์ที่ลงเสียงเน้นหนักตัวสุดท้ายของประโยค แต่เสียงเน้นหนักในประโยคก็อาจจะเลื่อนจากคําหนึ่งไปอีกคําหนึ่งได้ในประโยคนั้น และความหมายก็จะเปลี่ยนไปด้วยในเวลาที่เสียงเน้นหนักเปลี่ยนที่ไป ดังนั้น จึงมีข้อพึงระวังในการพูดภาษาอังกฤษให้ถูกต้องตามลักษณะภาษา  ดังนี้
                    1. การลงเสียงเน้นหนักในประโยคต้องลงให้ถูกต้อง มักจะลงเสียงหนักที่คําจําพวก content words ซึ่งเป็นคําประเภทที่มีความหมายในตัวเอง ได้แก่พวกคํา nouns,verbs, adjectives, demonstratives or Interrogative ส่วนคําจําพวก function words ซึ่งเป็นคำพวกไม่ค่อยมีความหมายหรือมี ความหมายน้อยจะลงเสียงเบาได้แก่พวก  articles, prepositions, pronouns, conjunctions, auxiliary verbs และ relative pronouns เช่น
                                     He won it in the afternoon.
                                     She can swim.
                        แต่ถ้าลงเสียงหนักที่คําประเภท function words ในประโยคนั้น ก็แสดงว่าผู้พูดต้องการให้ผู้ฟังสนใจจุดนั้น ๆ เช่น
                                    Bob got the first prize. (not you or Jim)
                                    The teacher will give it to her. (not to him)
                       2. การออกเสียงพยางค์ ที่ไม่ลงเสียงเน้นหนัก เรามักออกเสียงเบาหรือบางครั้งตัดเสียงพยัญชนะหน้าหรือหลังออกตามความนิยมของเจ้าของภาษา ซึ่งอันนี้จะเป็นปัญหาสําหรับคนไทยที่จะให้ความสําคัญของคําแต่ละคําเท่ากันหมด
                                      I don’t like them. / ai don’t laik >m /
                           คําที่โดยทั่วไปจะไม่ลงเสียงเน้นได้แก่ a, an, and, of, or, the และ to นอกจาก
คําพวกนี้ก็ยังมีคําประเภท function words อื่น ๆ อีก
                                      get an egg / gεt әn εg /
                                       both of you / bouθ әv yu /
                         3. ในการพูดประโยคยาว ๆ นั้น เรามักจะหยุดเล็กน้อยระหว่างห่วงความคิด
(thought group) ก็เพื่อเหตุผลดังนี้
                              3.1 ช่วยให้ความหมายของสิ่งที่ผู้พูดต้องการพูดเด่นชัดขึ้น เช่น
                                       When my husband comes home / I’ll tell him the truth.
                              3.2 เพื่อจะเน้นข้อความที่เราต้องการสื่อความหมายเป็นพิเศษ
                              3.3 ถ้าเป็นประโยคยาว ๆ เราหยุดเพื่อผ่อนลมหายใจก่อนพูดต่อไป เช่น
                                         His parents / come from America/ to see their new grandson.
                           4. การออกเสียงเชื่อมคําหรือพยางค์ (Linking) การออกเสียงเชื่อมคำหรือพยางค์อาศัย ความเข้าใจในเรื่องการแบ่งห้วงความคิดเป็นสําคัญ จะมีการทอดเสียงสุดท้ายของคําหน้าให้ต่อเนื่องกับเสียงแรกของคําต่อไป โดยเฉพาะเสียงแรกของคําต่อไปที่เป็นสระ เช่น
                                          one or two
                                         bacon and eggs
ฝึกตามได้เลยจ้า

28 ความคิดเห็น:

  1. เนื้อหาอ่านเร้วเข้าใจง่ายมากเลยค่่ะ

    ตอบลบ
    คำตอบ
    1. ความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ

      ลบ
    2. แล้วอย่างเช่น black board กับ blackboard เวลา stress มีวิธีในการ stress ต่างกันยังไงคะ

      ลบ
  2. ว้าวววว เนื้อหาดีมาก อ่านแล้วเข้าใจง่ายมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ

    ตอบลบ
  3. เนื้อหาดีมากคะ มีครบ อ่านเว็บเดียวได้หมดเลย

    ตอบลบ
    คำตอบ
    1. ค่า ผู้เขียนค้าหาข้อมูลอย่างละเอียดเลยนะ 😁

      ลบ
  4. ขอขอบคุณทุกคำชมนะคะ อยากทราบอะไรเพิ่มเติมบอกได้นะ

    ตอบลบ
  5. ชอบๆๆค่ะ เข้าใจง่ายดี

    ตอบลบ
  6. เนื้อหาดีมากเลยค่ะ อ่านแล้วเข้าใจง่าย มีตัวอย่างด้วยชอบค่ะ

    ตอบลบ
  7. ชอบคะเข้าใจง่ายดี ^_^

    ตอบลบ
  8. เปนเนื้อหาที่ดีมากๆๆเลยคะ

    ตอบลบ
  9. จะอ่านภาษาอังกฤษถูกก็คราวนี้แหละ ขอบคุณค่า

    ตอบลบ
  10. เนื้อหาน่ารู้มากค่ะ

    ตอบลบ
  11. เพจสวยดีค่ะ เนื้อหาครบครัน

    ตอบลบ
  12. ดีมากค่ะ อ่านง่ายด้วย

    ตอบลบ
  13. เนื้อหาดีมากค่ะ อ่านเข้าใจง่ายค่ะ

    ตอบลบ
  14. ถ้าเราเน้นเสียงผิด แล้วความหมายจะเพี้ยนไปมั้ยคะครู

    ตอบลบ
  15. อยากทราบว่า STRESS มีความหมายในภาษาไทยหรือไหม

    ตอบลบ
  16. Stress หมายถึง การเน้นเสียงค่ะ

    ตอบลบ
  17. ขออนุแชร์เนื้อหาความรู้นะคะ เข้าใจง่ายมากค่ะ

    ตอบลบ